"ความเศร้าของหอยทากน้อย"
เขียนโดย นีมิ นันคิชิ ...
ซึ่งประพันธ์ไว้เมื่อปี พ.ศ.2478 หรือ 70 กว่าปีที่แล้ว
นิทานเก่าแก่ของชาวญี่ปุ่น..
ที่มีเนื้อหาเรียบง่าย และไม่ได้แฝงไว้ด้วยความหมายอะไรที่ลึกซึ้ง
แต่น่าสนใจ
เรื่องมีอยู่ว่า..
วันหนึ่ง..
หอยทากตัวหนึ่งเกิดรู้สึกขึ้นมาว่า
เปลือกหอยบนหลังของ ตัวเองเต็มไปด้วยความเศร้า
มันจึงไปหาเพื่อน..
เล่าเรื่องความทุกข์ที่ตนแบกอยู่ให้ฟัง..
และรำพึงรำพันว่า..
คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
เพื่อนหอยทากได้ยิน
จึงตอบว่า.. "ไม่ใช่มีแต่เธอเท่านั้นหรอกนะ เปลือกหอยบนหลังของฉัน
ก็เต็มไปด้วยความเศร้าเหมือนกัน.."
เจ้าหอยทากน้อยได้ยินดังนั้น
จึงจากไปหาเพื่อนอีกตัวหนึ่ง แล้วก็เล่าเรื่องเดิมให้ฟัง..
แต่..
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนตัวไหนก็ให้คำตอบเหมือนกันหมด
จนในที่สุด เจ้าหอยทากจึงเข้าใจว่า..
ใครๆ ก็มีความเศร้าเหมือนกันหมด ไม่ได้มีเฉพาะตัวเองเท่านั้น "
เราจะต้องอดทนแบกรับความเศร้าต่อไป.."
เรื่องนี้จบลง.. เมื่อเจ้าหอยทากเลิกฟูมฟายกับความเศร้าของมัน
ผมเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เด็กๆ ฟัง
สิ่งที่ถูกถามกลับมาอย่างน่าสนใจ คือ.. ..
"แล้วความเศร้ามันเป็นยังไง?"
"ความเศร้า มันคงหนักมาก".. .. ...
เด็กๆ คงยังไม่รู้จักความเศร้าโศก ..
หรืออาจจะยังไม่เข้าใจถึงอารมณ์ความฟูมฟาย ...
ของเจ้าหอยทากน้อยที่ต้องคอยแบกความเศร้าในเปลือกหอย ...
สิ่งที่ผมชอบใจกับวิธีคิดของเด็กๆ
คือ ประโยคเด็ดที่ว่า...
ก็แค่เลิกคิด ก็เลิกเศร้า อ่า ง่าย ดีจัง ...
ว่าแล้วก็ไปนั่งเล่นกันต่ออย่างหนุกหนาน..
ขอบคุนคับจ้ะนำไปปรับปรุงตัวเองด้านความคึดคับ
ตอบลบ