เอาชีวิตให้รอด จากการจมน้ำ

ผมมีเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับ "น้ำ" ถึง 3 เรื่องใหญ่ๆ ซึ่งแต่ละเรื่องส่งผลให้เกิดความเปลี่ยนแปลงทางความคิด ชีวิต ความเชื่อ และการดำเนินชีวิตหน้าที่การงานของผมหลายอย่าง..

เรื่องแรกเกิดขึ้นเมื่อตอนผมอายุประมาณ 7 ขวบ ซนกำลังได้ที่สมองยังไม่ได้เมมโมรี่คำว่ากลัว ที่บ้านอยู่ใกล้วัด เด็กๆอย่างพวกผมมักชอบไปฝากตัวเป็นศิษย์ก้นกุฎิ เพราะที่วัดจะมีขนมให้กินเป็นประจำทุกวัน ในฤดูน้ำหลากจะมีน้ำท่วมขังเป็นบริเวณกว้าง ซึ่งเป็นเรื่องปกติของคนที่บางมูลนาก และเป็นเรื่องปกติของเด็กๆที่มักจะแอบไปเล่นน้ำกันเป็นประจำ และวันนึงผมเกือบพลาด น้ำท่วมบริเวณชานหน้าบ้านที่ไปเล่นกันเป็นประจำ น้ำขุ่นมากทำให้มองไม่เห็นพื้น เด็กๆเล่นน้ำไป หยอกล้อกันไป เล่นกันอย่างหนุกหนาน และจู่ๆผมก็หายวับลงไปใต้พื้นน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว

กลไลร่างกายของคนเวลาจมน้ำ จะกลั้นหายใจอัตโนมัติ ความรู้สึกตกใจ ประหลาดใจ ตื่นเต้น กลัว ผสมผสานเป็นโลกใต้น้ำที่แปลกใหม่ ผมลืมตาดูโดยไม่ได้ตั้งใจ สายน้ำกำลังเย็นสบาย มองเห็นแสงวับๆกับยินเสียงผู้คนกำลังส่งเสียงเอะอะโวยวายอยู่บนหัว ลอยเคว้งคว้างนิ่งสงบอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ เริ่มรู้สึกอึดอัด พยายามขยับร่างกายที่กำลังล่องลอยไปอย่างไร้ทิศทาง หายใจไม่ได้เหมือนใจจะขาดรอนๆ ภาพในน้ำเริ่มเลือนลางใกล้มืดสนิท เหมือนกำลังจะหลับ แต่รู้สึกถูกดึงจากทางด้านหลัง และนั่นก็เป็นความรู้สึกครั้งสุดท้ายที่ยังรู้สึกตัว มีคนเล่าให้ฟังว่าผมตกน้ำแต่มีคนช่วยคว้าขึ้นมาได้..เกือบสบายไปแล้ว กลับบ้านโดนยายด่า ลุง ป้า น้า อา สวดยับไม่มีชิ้นดี หลังจากนั้นชีวิตผมก็เป็นเด็กกลัวน้ำมาตลอด ไม่เคยได้ย่างกรายไปใกล้น้ำอีกเลย

เรื่องที่สอง ผ่านมา 20 ปี พอดิบพอดี ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลอุบลรัตน์จังหวัดขอนแก่นในปี 2533 ที่นั่นมีแหล่งน้ำที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่รู้จักกันดี คือ เขื่อนอุบลรัตน์ และมีนักท่องเที่ยวนิยมไปนั่งเรือชมทิวทัศน์รอบเขื่อน ซึ่งแม้ว่าจะฝึกงานกินนอนที่นั่น 6 เดือน นั่งเรือชมเขื่อนไม่เคยอยู่ในหัว

ผมกำลังทำงานอยู่ที่สถานีอนามัยโคกสูง พี่เลี้ยงบอกว่าโรงพยาบาลให้น้องๆ พอ. เข้าไปช่วยงานด่วนที่โรงพยาบาล เพราะมีเหตุเรือล่มที่เขื่อนอุบลรัตน์ นักท่องเที่ยวบนเรือเป็นนักศึกษาหลักสูตรเจ้าพนักงานเภสัชกรรม จากวิทยาลัยการสาธารณสุขหลายแห่ง ที่มาประชุมกันที่จังหวัดขอนแก่น

มารู้ทีหลังว่าหลายคนที่เสียชีวิตในวันนั้นเป็นน้องๆที่ผมและเพื่อนรู้จักกันดีเพราะเรียนที่เดียวกัน เรือจมช่วงบ่ายๆ แต่กว่าจะได้ศพแรกขึ้นมาเกือบห้าโมงเย็น เป็นงานรับอุบัติเหตุหมู่ครั้งแรกที่แสนเศร้า เพราะเราเสียเพื่อน น้อง คนรู้จักไปหลายคน และนั่นเป็นเหตุการณ์เกี่ยวกับน้ำที่ไม่น่าจดจำ ตอกย้ำความกลัวน้ำ แถมการลงขึ้นรถลงเรือไปเหนือล่องใต้พ่วงเข้ามาอีก..

เรือไม่เอา เรือบินก็ไม่อยากนั่ง.. กัว

แน่นอนครับ กลัวน้ำขนาดนี้ ผมไม่เคยคิดจะไปตีซี้สนิทสนมอะไรกับที่เกี่ยวกับน้ำแน่ๆ แต่อย่างว่าแหละครับชีวิตไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมได้รับมอบหมายงานที่ทางโรงพยาบาลร่วมกับภูนาคำรีสอร์ทจะจัดกิจกรรมสอนว่ายน้ำให้กับเด็ก โดยจะเชิญครูอุ้ย ซึ่งเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่เป็นจิตอาสามาช่วยสอนในช่วงปิดเทอมให้กับเด็กๆ นอกจากไปดูแลครู ดูแลเด็ก ผมควรจะลงน้ำช่วยสอนเด็กด้วย

ให้ผมช่วยดูแลเรื่องการสอนว่ายน้ำนี่นะ !! แอบขำในใจ
ลำพังตัวเองยังจะเอาไม่ค่อยจะรอดเลย และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นและจุดพลิกผันดันชีวิตให้ผมมาเป็นครูสอนเด็กว่ายน้ำอย่างไม่ได้ตั้งใจ..

มิน่าโบราณถึงว่า เกลียดอะไร มักได้อย่างนั้น ดูท่าจะจริง (ฮา)

สระว่ายน้ำในโลก ในประเทศไทย หรือแม้แต่ในอำเภอด่านซ้าย ก็มีไม่น้อยนะครับ สิ่งที่เรามักจะเห็นกันบ่อยๆ คือ มีคนได้ใช้มันจริงๆไม่กี่คน ตามโรงแรม รีสอร์ท บ้านพัก โอกาสที่เด็กๆจะได้ไปเล่น ไปใช้บริการก็ต้องจ่ายกันหลายตังค์ เพราะต้นทุนทำสระว่ายน้ำการดูแลรักษาไม่ใช้ถูกๆ ไหนจะค่าชุด อุปกรณ์ ค่าน้ำมันรถเดินทาง ค่าจ้างครูฝึก ฯลฯ เอาเป็นว่าถ้าคุณไม่ใช่แขก VIP และคุณไม่มีตังค์ก็นั่งมองไปก่อน

ผู้ปกครองหลายคนเลยจนใจ ยอมรับสภาพ เด็กลุ่มน้ำหมันรุ่นใหม่ๆ จึงเป็นเด็กที่ว่ายน้ำไม่เป็น ชีวิตจึงฝากไว้กับวัดกับดวง ไปเสี่ยงเอาละกันตามบุญทำกรรมแต่งของแต่ละคน

หากไปถามเรื่องนี้กับผู้หลักผู้ใหญ่ที่นิยมขุดลอกคลอง ก่อสร้างในบ้านในเมืองไทยเรา ความจำเป็นในการสร้างสระว่ายน้ำน่าจะติดโผอันดับท้ายๆ ของสิ่งที่มองไม่เห็นว่าจำเป็นตรงไหน..

แต่ถ้าถามคนเป็นพ่อแม่ว่าห่วงอะไรลูกบ้าง?
คงไม่พ้นเรื่องเรียน อุบัติเหตุ ติดยา เพศสัมพันธ์ และกลัวลูกตกน้ำป๋อมแป๋มตาย
เพราะว่ายน้ำไม่เป็น
ความห่วงความกังวลเรื่องลูกว่ายน้ำไม่เป็น น่าจะติดโผหนึ่งในสิบ

ที่โรงพยาบาลเราคิดต่างครับ แถมยังฝันเป็นตุเป็นตะว่าสักวันจะมีสระว่ายน้ำเป็นของเราเอง และฝันเป็นจริง

เด็กๆกับการเล่นน้ำ มีคนบอกว่าเป็นของคู่กัน และผมเชื่อว่ามันจริง
หากคุณมองเห็นแววตา ได้ยินเสียงหัวเราะ สัมผัสความสนุกสนาน ความเป็นธรรมชาติของเด็กเมื่อได้เล่นน้ำ อากาศจะร้อน จะหนาว ยังไงก็ยังมีความสุข ดูแล้วรู้สึกย้อนวัยว่า " เฮ้ย นี่มันชีวิตเราในวัยเด็กเลยนี่หว่า! "

งานสอนว่ายน้ำ กลายเป็นประจำที่ทำแล้วสนุกอีกงาน เพราะความสุขไม่ต้องทำวิจัย ไม่ต้องทำ R2R

และที่สำคัญงานนี้สำหรับเด็กๆ ผมพบว่ามีจะผู้ใหญ่ใจดีพร้อมจะช่วยสนับสนุนเสมอ

นี่คือ สามเรื่องสำคัญๆ ที่เกี่ยวกับ "น้ำ" ที่มีอิทธิพลต่อผม

จริงๆมีอีก "น้ำ" ที่สำคัญมาก..
เอ่อ แต่เรื่องนี้ขอเป็นฟามลับสุดยอด