หลายปีแล้ว..

พ่อจากพวกเราไปตั้งแต่ ปี 2540 นับถึงวันนี้ก็เป็นเวลากว่า 17 ปีแล้ว ความทรงจำของผมเกี่ยวกับพ่อส่วนใหญ่จะเป็นช่วงเวลาที่ได้เคยอยู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทุกเรื่องที่สอน ทุกอย่างที่พ่อทำให้ดู หลายเรื่องผมก็ทำได้ แต่ก็หลายอย่างที่ยังทำได้ไม่ดี เช่น การพูดภาษาอีสาน และการทำกับข้าว ที่เป็นถนัดของพ่อ ชีวิตหลังๆฝากท้องไว้กับฝีมือแม่อย่างเดียวผมแทบไม่ได้หัดทำอีกเลย 

ถ้าพ่อยังอยู่จนถึงวันนี้ ก็คงเป็นตาแก่ที่มีอายุ 67ปี ซึ่งคงจะดีสำหรับแม่ที่จะได้มีเพื่อนชวนคุย ชวนทะเลาะกันบ้าง  ป่ารอบๆบ้านพ่อก็คงจัดการให้เรียบร้อย ดีไม่ดีสวนที่งผมปลูกข้าวคงเป็นสถานที่ทำงานที่พ่อคงจะชอบไปนั่งเล่น นอนเล่นทุกวัน..

สิบกว่าปีมานี่ ครอบครัวเรามีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นมากครับ มีบ้าน มีรถ มีที่ดินเหมือนที่พ่อเคยฝันเคยพยายามจะให้ลูกๆได้มีได้ใช้ แต่พ่อก็ไม่มีโอกาสได้อยู่ชื่นชมกับพวกเรา ผมเคยคิดเล่นๆว่าถ้าพ่อยังอยู่ บ้านเราจะเป็นอย่างไรกันบ้าง เพราะที่บ้านมีหลานซนๆให้พ่อกับแม่ได้เลี้ยงกันหลายคน มีอยู่ช่วงหนึ่งที่บ้านเรามีปัญหาวิกฤตการเงินบ้างแต่พวกเราก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี.. แต่แม่แกก็บ่นๆน้อยใจพ่ออยู่นะที่ไม่ยอมมาเข้าฝันให้เลขเด็ดๆกับแกบ้าง..ว่างๆ มีโอกาสพ่อก็ลองหามาฝากแม่สักตัวสองตัวนะครับ

ถึงวันนี้.. 
แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว พวกเราทุกคนยังคงคิดถึงพ่อเสมอครับ