วันอาทิตย์ที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2558

บฉ 5436 เลย

รถปิกอัพป้ายทะเบียน บฉ 5436 เลย เป็นรถยนต์คันแรกที่ผมซื้อเมื่อปี 2546 ตอนนั้นมีโตโยต้า เจ้าเดียวที่มีเครื่อง D4D Commonrail ซึ่งว่ากันว่าประหยัดน้ำมันสุดๆในยุคนั้น ผมเลือกสีเทาดำดูทึมๆ ซึ่งต่างจากสีอื่นที่กำลังเป็นที่นิยมกัน นั่งหลังพวงมาลัยขับมา 8 ปี แรงดี ไม่มีตก ไม่เคยเกเร ไม่เคยชน ไม่เคยเข้าอู่ซ่อม ขึ้นเหนือลงใต้ไปไหนไปกัน เป็นเพื่อนร่วมทางที่ไว้ใจได้ 

ตอนลูกยังตัวเล็กๆ ปิกอัพแค๊ปดูจะกว้างใหญ่พอที่จะไปไหนได้สบายสำหรับเด็กๆ แต่พอโตกันมากขึ้นห้องโดยสารดูแคบถนัดใจ ทำให้ผมเริ่มมองหารถคันใหม่ที่เหมาะกับครอบครัว ตอนที่จะขายครั้งแรกก็รู้สึกเสียดาย เพราะดูแลกันมาอย่างดี เข้าศูนย์ตามนัดทุกครั้ง เซลล์ที่ศูนย์บอกว่ารุ่นนี้ ถ้าปล่อยที่ศูนย์ก็คงได้ราวๆ 250,000 บาท คิดหนักเลย ช่วงนั้นรถรุ่นใหม่กำลังเข้าสู่ตลาด เต๊นท์รถมือสองรุ่นเดียวกับที่รถผมจอดรอเป็นแถว ใจหนึ่งก็คิดว่าจะปล่อยไป เพื่อจะได้เอารถใหม่เร็วๆ แต่เซลล์เขาก็แนะนำดีครับ บอกให้ผมลองประกาศขายดู รถบ้าน ประวัติดีแบบนี้ ราคาน่าจะได้ถึง 350,000 บาท

ประกาศขายไม่กี่วัน มีคนติดต่อมาขอดูรถและตกลงซื้อกันทันที เหตุผลที่เข้าใจง่ายๆ คนซื้อเขารู้ประวัติรถบ้านผมดีครับ เพราะส่วนใหญ่แม่บ้านเป็นคนใช้ วิ่งระยะใกล้ แปดปีหลักไมล์ยังไม่ถึงแสน มิน่าเขาถึงรีบคว้าโดยไม่ได้ต่อรองอะไรมาก

ผ่านมาสามปีกว่า ผมได้เจอรถเก่าที่ขับสวนกันอยู่ 2 ครั้ง ได้ข่าวว่าเจ้าของใหม่ใช้ขนสินค้าเกษตร มีการติดอุปกรณ์เสริมโครงเหล็ก เพิ่มแหนบเพื่อให้รับน้ำหนักได้มากขึ้น แต่ก็เจอกันแบบผ่านตา วันนี้ได้มาเจอกันแบบบังเอิญ มีเวลามากพอที่จะเดินสำรวจดูรอบๆ สภาพโดยรวมยังดูดี รอบตัวถังมีรอยบุบ ถูกชน สีถลอกไปบ้างเล็กน้อย และดูเหมือนจะผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก ถ้าเปรียบเป็นคนคงเหมือนจากหนุ่มเจ้าสำอางค์ เปลี่ยนมาทำงานเป็นกรรมกรแบกหามหุ่นล่ำบึก..

รู้สึกดีใจเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า..ที่ไม่ได้พบกันมานา

เพราะ..ไม่ใช่เป็นเพียงแค่รถยนต์คันแรก
แต่เป็นหยาดเหงื่อ เป็นน้ำพักน้ำแรง เป็นความภาคภูมิใจ
เป็นเพื่อนยามยาก ในวัยที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว
เป็นเพื่อนพาไปเที่ยว เป็นที่หลับนอนในยามเดินทาง
เป็นบ้านเคลื่อนที่หลังเล็กๆ ที่มีเสียงหัวเราะของเด็กๆ..
และ เป็นความทรงจำที่ดี





ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น